Post by Remco on Nov 13, 2005 17:18:00 GMT 1
Zwart-Wit.
Uit mijn ogen kijkend, alleen recht vooruit.
Met maatschappelijke oogkleppen.
Gedwongen, vernederd en machteloos.
Horen doe ik wel, maar dat is niet hetzelfde als zien.
Zien doet pijn.
Zien voel ik tot in mijn diepste ziel. De beelden staan als een hellepoel op het netvlies gespijkerd.
Visuele emoties breken mijn lichaam af.
Slap, rusteloos, moedeloos om er nog tegenin te gaan.
Mijn weefsel vergaat, spieren geven het op.
Waarom tikt mijn hart nog steeds op een zelfde ritme door?
Kan ik hem niet stoppen.
Lopen en zitten ik kan niet meer. Ik wil…..
Gevoel is er volop.
Het gaat niet.
Ik wil verdrinken in een vaste slaap waarin mijn gevoelens, emoties en verdriet aan voorbij gaan. Ik sluit mijn ogen.
Regels, paniek en frustratie breken er uit.
Kan er niet om heen.
Fascisme, haat, oorlog, ik sluit mijn ogen en probeer het te vergeten. Dierenleed, slacht en geen respect voor mens of natuur.
Hoe lang nog, hoe lang houden we dit nog vol.
Wanneer breekt nu eindelijk eens die ziekte uit en brengt het de mensheid tot zijn natuurlijke formaat. En wij eens onderaan de voedsel keten staan?
Geld verdwijnt, de luxe weg.
We moeten leven, streven en leren beven net als de rest van deze planeet. Alleen dan kan er weer gezien, gekeken en geloven worden.
Horen en voelen in het juiste perspectief.
We moeten nu alleen maar hopen dat de etnocentrisme zich doorzet en dat wij deze ondergang binnen afzienbare tijd tegemoet kunnen streven.
Waarom zie ik alles zo zwart wit?
Uit mijn ogen kijkend, alleen recht vooruit.
Met maatschappelijke oogkleppen.
Gedwongen, vernederd en machteloos.
Horen doe ik wel, maar dat is niet hetzelfde als zien.
Zien doet pijn.
Zien voel ik tot in mijn diepste ziel. De beelden staan als een hellepoel op het netvlies gespijkerd.
Visuele emoties breken mijn lichaam af.
Slap, rusteloos, moedeloos om er nog tegenin te gaan.
Mijn weefsel vergaat, spieren geven het op.
Waarom tikt mijn hart nog steeds op een zelfde ritme door?
Kan ik hem niet stoppen.
Lopen en zitten ik kan niet meer. Ik wil…..
Gevoel is er volop.
Het gaat niet.
Ik wil verdrinken in een vaste slaap waarin mijn gevoelens, emoties en verdriet aan voorbij gaan. Ik sluit mijn ogen.
Regels, paniek en frustratie breken er uit.
Kan er niet om heen.
Fascisme, haat, oorlog, ik sluit mijn ogen en probeer het te vergeten. Dierenleed, slacht en geen respect voor mens of natuur.
Hoe lang nog, hoe lang houden we dit nog vol.
Wanneer breekt nu eindelijk eens die ziekte uit en brengt het de mensheid tot zijn natuurlijke formaat. En wij eens onderaan de voedsel keten staan?
Geld verdwijnt, de luxe weg.
We moeten leven, streven en leren beven net als de rest van deze planeet. Alleen dan kan er weer gezien, gekeken en geloven worden.
Horen en voelen in het juiste perspectief.
We moeten nu alleen maar hopen dat de etnocentrisme zich doorzet en dat wij deze ondergang binnen afzienbare tijd tegemoet kunnen streven.
Waarom zie ik alles zo zwart wit?