Post by Remco on May 14, 2005 13:08:48 GMT 1
“Heeft u voor mij een tasje?” Vraag ik aan de verkoper.
“Wilt u een plastic, papieren of stoffen tasje?”
Terwijl ik daar sta vraag ik me af hoe ik hier uiteindelijk beland ben.
Er staat iemand tegenover me, een toonbank die ons gescheiden houd maar wel iemand met dezelfde ideeën en levenswijze in deze wereld.
Ik spit terug in mijn gedachten, en terwijl ik dat doe komen de herinneringen van vroeger naar boven drijven, zo snel als een rubberen draak gevuld met lucht onder water gehouden en daarna losgelaten. Het is allemaal nog niet zo lang geleden.
De tijd dat ik grappen maakten over de verantwoordelijke mensen die iedere dag netjes hun groente en fruit aten, die hun gewicht in de gaten hielden en 2 keer in de week naar het sportcentrum gingen. Ik kan ze nog als gisteren herinneren. Ik zat tijdens datzelfde moment aan de worstenbroodjes die rijkelijk belegd waren met een dikke klodder mayonaise en curry. Die vette hap die als avondeten moest dienen, die zat ik met een flesje koud bier weg te spoelen met als afsluiter zo’n heerlijk sigaretje.
Ik was zo’n typisch doorsnee maatschappij kereltje die iedere 2 jaar een andere auto wilde hebben, denken dat je succes in het leven behaalde door hard te werken, en als gevolg automatisch te weinig tijd aan je vrouw bestede. (zoals tegenwoordig een heleboel wereldburgers leven.)
Al je persoonlijke problemen reflecteren op de relatie, waardoor die bol kwam te staan van spanningen.
En altijd maar overwerken. Zelf mijn naaste omgeving zag me als een workaholic.
Met een heerlijk peukje in mijn mond, een beetje lopen te blèren over mensen die te veel naar de linkse kant toe trokken.
Ik heb het dan natuurlijk over de mensen die te sociaal waren ingesteld, die vonden dat alle mensen gelijk moesten zijn en gelijk behandeld moeten worden. We moesten de auto laten staan, meer met het openbaar vervoer reizen, en natuurlijk beter voor het milieu zorgen.
Ik lachte ze allemaal recht in hun gezicht uit. Het waren een stelletje sukkels die niet de geur van het grote geld roken. Mensen die het niet in zich hadden om groots te denken, en om wat nuttigs te doen met hun leven.
Lopen te verkondigen dat kunst en cultuur nergens voor diende en dat de regering het geld wat daar voor bedoeld was maar in de bekende bodemloze put stortte, omdat er toch niets reëelst en goeds uit te behalen was.
Dat waren mijn gesprekken per dag genomen.
Waarom had de mens immers ontspanning nodig, als je dat na je dood toch al genoeg had.
Terwijl ik daar zo voor die toonbank sta, en door het raam naar buiten sta te staren, heb ik toch misschien wel het idee dat mijn leven een hele lugubere wending heeft gehad. Misschien was het wel de hand van “God” geweest, die het eens nodig vond om mij even duidelijk te maken dat dingen niet lijken zoals ze zijn.
God heeft alleen wel een vreemde manier van humor moet ik zeggen, daarnaast kan ik met volle overtuiging verkondigen dat hij niet heeft opgelet toen de stop erop moest, waardoor ik iets te ver ben doorgeschoven. (ongeveer een helling van 45% naar beneden)
Een andere blik op het leven heb ik dus gekregen.
Moet zeggen, “het is wel het beste is wat er in mijn leven is overkomen.”
Ondertussen ben ik een boeddhistische, (bijna) veganistisch, biologisch, suikervrij etende van kunst en cultuur houdende barbaar geworden die het welzaan van dieren en milieu voorop stelt. Die tegen de wereld standaard aantrapt die ik vroeger met beide armen zo omhelst heb.
En ik moet eerlijk erkennen het is iets fantastisch.
Er zijn me in die tijd van ommekeer een aantal dingen opgevallen. Echter is er zoveel veranderd dat ik tegenwoordig nog steeds moeite ondervind met mijn eigen gedrag en ideeën.
Ik heb mijn lichaam jarenlang misbruikt, mishandeld en als een stuk vuil behandeld, ik was alleen even vergeten dat het ook een onderdeel van mezelf was.
Dagelijks ondervind ik hier nog de problemen van. Eet ik te weinig groente en fruit reageert mijn broze lichaam hier meteen op. Te weinig rust en ik lig als een slappe uitgewiste vaatdoek in bed. Zelfs het zitten is dan al te inspannend.
Het enigste wat ik kan zeggen in mijn leven is, dat ik moet roeien met de riemen die ik nog over heb, en die lijden behoorlijk aan houtrot op het moment, tenzij ik ze behandel.
Ik ben veranderd, maar ik kan beter zeggen dat mijn lichaam mij veranderd heeft. Die is op dit moment de lijdraad in het leven is geworden. Die iets te hardhandige prikkels geeft als ik teveel op het verkeerde paadje wandel, ook al loopt deze evenwijdig aan het grote algemene rechte pad.
Daar sta ik dan in die biologische winkel. Nog steeds voor die toonbank, de wekelijkse groente kopend, met je soort rijst waar de helft van de Nederlanders nog nooit van gehoord heeft, met daarnaast op de toonbank liggend een tube geitenkaas, maar let wel met vegetarisch stremsel, want het welzijn van de dieren staat voorop.
Een aantal dingen die ik echter nog niet heb afgeleerd zal ik dan ook altijd bij me dragen. Ik ben nog steeds die vrek ten opzichte van het betalen voor tasjes.
Dus terwijl ik naar het bord sta te kijken waarop staat dat ik 25 eurocenten voor een papierentasje moet betalen, zeg ik tegen die jongen.
“Ik neem het zo wel mee”
Achteraf gezien de beste oplossing, want zelfs de papierenzakjes worden ergens van gemaakt wat afkomstig is van een natuurlijk product wat weer is vernield door de mensheid, om ons weer van alle gemakken te voorzien.
O, ik word af en toe zo moe van mezelf…..
Mijn leven is anders, het is de keerzijde van het dubbeltje, maar ik kan u allen zeggen.
“Ik heb de juiste beslissing in mijn leven genomen……”
En terwijl ik de winkel uitloop zeg ik.
Dit zijn nu mijn type mensen.
“Wilt u een plastic, papieren of stoffen tasje?”
Terwijl ik daar sta vraag ik me af hoe ik hier uiteindelijk beland ben.
Er staat iemand tegenover me, een toonbank die ons gescheiden houd maar wel iemand met dezelfde ideeën en levenswijze in deze wereld.
Ik spit terug in mijn gedachten, en terwijl ik dat doe komen de herinneringen van vroeger naar boven drijven, zo snel als een rubberen draak gevuld met lucht onder water gehouden en daarna losgelaten. Het is allemaal nog niet zo lang geleden.
De tijd dat ik grappen maakten over de verantwoordelijke mensen die iedere dag netjes hun groente en fruit aten, die hun gewicht in de gaten hielden en 2 keer in de week naar het sportcentrum gingen. Ik kan ze nog als gisteren herinneren. Ik zat tijdens datzelfde moment aan de worstenbroodjes die rijkelijk belegd waren met een dikke klodder mayonaise en curry. Die vette hap die als avondeten moest dienen, die zat ik met een flesje koud bier weg te spoelen met als afsluiter zo’n heerlijk sigaretje.
Ik was zo’n typisch doorsnee maatschappij kereltje die iedere 2 jaar een andere auto wilde hebben, denken dat je succes in het leven behaalde door hard te werken, en als gevolg automatisch te weinig tijd aan je vrouw bestede. (zoals tegenwoordig een heleboel wereldburgers leven.)
Al je persoonlijke problemen reflecteren op de relatie, waardoor die bol kwam te staan van spanningen.
En altijd maar overwerken. Zelf mijn naaste omgeving zag me als een workaholic.
Met een heerlijk peukje in mijn mond, een beetje lopen te blèren over mensen die te veel naar de linkse kant toe trokken.
Ik heb het dan natuurlijk over de mensen die te sociaal waren ingesteld, die vonden dat alle mensen gelijk moesten zijn en gelijk behandeld moeten worden. We moesten de auto laten staan, meer met het openbaar vervoer reizen, en natuurlijk beter voor het milieu zorgen.
Ik lachte ze allemaal recht in hun gezicht uit. Het waren een stelletje sukkels die niet de geur van het grote geld roken. Mensen die het niet in zich hadden om groots te denken, en om wat nuttigs te doen met hun leven.
Lopen te verkondigen dat kunst en cultuur nergens voor diende en dat de regering het geld wat daar voor bedoeld was maar in de bekende bodemloze put stortte, omdat er toch niets reëelst en goeds uit te behalen was.
Dat waren mijn gesprekken per dag genomen.
Waarom had de mens immers ontspanning nodig, als je dat na je dood toch al genoeg had.
Terwijl ik daar zo voor die toonbank sta, en door het raam naar buiten sta te staren, heb ik toch misschien wel het idee dat mijn leven een hele lugubere wending heeft gehad. Misschien was het wel de hand van “God” geweest, die het eens nodig vond om mij even duidelijk te maken dat dingen niet lijken zoals ze zijn.
God heeft alleen wel een vreemde manier van humor moet ik zeggen, daarnaast kan ik met volle overtuiging verkondigen dat hij niet heeft opgelet toen de stop erop moest, waardoor ik iets te ver ben doorgeschoven. (ongeveer een helling van 45% naar beneden)
Een andere blik op het leven heb ik dus gekregen.
Moet zeggen, “het is wel het beste is wat er in mijn leven is overkomen.”
Ondertussen ben ik een boeddhistische, (bijna) veganistisch, biologisch, suikervrij etende van kunst en cultuur houdende barbaar geworden die het welzaan van dieren en milieu voorop stelt. Die tegen de wereld standaard aantrapt die ik vroeger met beide armen zo omhelst heb.
En ik moet eerlijk erkennen het is iets fantastisch.
Er zijn me in die tijd van ommekeer een aantal dingen opgevallen. Echter is er zoveel veranderd dat ik tegenwoordig nog steeds moeite ondervind met mijn eigen gedrag en ideeën.
Ik heb mijn lichaam jarenlang misbruikt, mishandeld en als een stuk vuil behandeld, ik was alleen even vergeten dat het ook een onderdeel van mezelf was.
Dagelijks ondervind ik hier nog de problemen van. Eet ik te weinig groente en fruit reageert mijn broze lichaam hier meteen op. Te weinig rust en ik lig als een slappe uitgewiste vaatdoek in bed. Zelfs het zitten is dan al te inspannend.
Het enigste wat ik kan zeggen in mijn leven is, dat ik moet roeien met de riemen die ik nog over heb, en die lijden behoorlijk aan houtrot op het moment, tenzij ik ze behandel.
Ik ben veranderd, maar ik kan beter zeggen dat mijn lichaam mij veranderd heeft. Die is op dit moment de lijdraad in het leven is geworden. Die iets te hardhandige prikkels geeft als ik teveel op het verkeerde paadje wandel, ook al loopt deze evenwijdig aan het grote algemene rechte pad.
Daar sta ik dan in die biologische winkel. Nog steeds voor die toonbank, de wekelijkse groente kopend, met je soort rijst waar de helft van de Nederlanders nog nooit van gehoord heeft, met daarnaast op de toonbank liggend een tube geitenkaas, maar let wel met vegetarisch stremsel, want het welzijn van de dieren staat voorop.
Een aantal dingen die ik echter nog niet heb afgeleerd zal ik dan ook altijd bij me dragen. Ik ben nog steeds die vrek ten opzichte van het betalen voor tasjes.
Dus terwijl ik naar het bord sta te kijken waarop staat dat ik 25 eurocenten voor een papierentasje moet betalen, zeg ik tegen die jongen.
“Ik neem het zo wel mee”
Achteraf gezien de beste oplossing, want zelfs de papierenzakjes worden ergens van gemaakt wat afkomstig is van een natuurlijk product wat weer is vernield door de mensheid, om ons weer van alle gemakken te voorzien.
O, ik word af en toe zo moe van mezelf…..
Mijn leven is anders, het is de keerzijde van het dubbeltje, maar ik kan u allen zeggen.
“Ik heb de juiste beslissing in mijn leven genomen……”
En terwijl ik de winkel uitloop zeg ik.
Dit zijn nu mijn type mensen.