Post by Jasper on May 9, 2005 22:18:16 GMT 1
Deze hele tekst is speculatie, maar ik zie het helemaal voor me. Het zal zo'n jaar geleden zijn dat rond de vergadertafel van het dagelijks bestuur van Anova zorgverzekeraar een man of vijf in nette en dure pakken zaten. Ze bespreken de vorderingen.
‘Piet, jij had nog een plan om geld te genereren.' zegt de voorzitter van de vergadering, die ik voor de gelegenheid even Rob noem.
‘Nou,' begint degene die we even Piet noemen wankel, ‘dat wil zeggen... Ik had nog een soort achterstallige betalingen van bijna alle deelnemers ontdekt. Details waren het in feite. En ik denk eigenlijk dat we er niets mee kunnen. Ook ethisch niet.'
‘Voor de draad er mee.' sommeert Rob.
‘Het is niets, Rob. Laten we het vergeten.. Het is onredelijk dat te doen.'
‘Wat je vorige week zei, klonk anders heel redelijk.'
‘Dat was een geintje, Rob.'
‘Geintje of niet, het klonk mij heel interessant in de oren.'
Piet aarzelt en haalt dan toch het sheetje met daarop zijn geintje in schema met toelichtingen uit zijn map. Hij legt het op de overheadprojector.
‘Kijk. Veel van onze deelnemers werken met tijdelijke contracten en uitzendbureau's. Dat is tegenwoordig gebruikelijk. Tussen twee banen door zit vaak een weekje werkeloosheid. In die week rusten ze wat uit en onderhandelen ze met uitzendbureau's. Ongeveer na één of twee weken vindt zo iemand dan een andere baan. Het uitzendbureau meld aan ons dat de deelnemer weer werkt op de eerste dag waarop de deelnemer zijn nieuwe werkgever bezoekt om te werken. Als we even aannemen dat er één miljoen van onze deelnemers per jaar een weekje of drie in totaal niet werken waarin ze geen vakantie opnemen om te zorgen dat onze verplichte bijdragen doorlopen, dan kunnen we hier op dit schemaatje zien dat zo'n doorsnee deelnemer driehonderd gulden moet bijbetalen. Het tarief voor particulieren zeg maar. Driehonderd gulden keer één miljoen deelnemers is driehonderd miljoen gulden. Geld waar we eigenlijk recht op hebben.'
‘En als we het uitpluizen komen we op veel meer deelnemers met dit pro- bleem.', bromt Rob.
‘Ja. Vluchtige schattingen laten getallen van viermiljoen keer ongeveer die driehonderd gulden zien. Dat is dan 1.200.000.000 gulden aan achter-stallige betalingen.'
‘Ja, en jij zegt dan doodleuk geintje, Piet. Maar als een bedrijf nog dik een miljard van zijn cliënten tegoed heeft, dan doet het bedrijf iets fout. Dat is geen geintje. Zeker als we de afgelopen drie jaar nemen. Dan wordt het vier miljard gulden wat we nog van ze krijgen.'
‘Maar hoe redelijk is het van ons om van de braaf betalende deelnemer die viermiljard te vragen? In één keer?'
‘Heel redelijk. Als het nou een tientje was, dan zou ik zeggen laat zitten, maar deze bedragen! Als we morgen bij een vreemd toeval ineens failliet zouden gaan, en we zouden dit als reden aanvoeren, zou iedereen het slikken. Waarom niet andersom dan?'
‘Omdat het misschien wat lullig overkomt op de deelnemer wanneer we hem confronteren met drie keer een week niet werken in een jaar van tweeënvijftig weken, en hem daar dan driehonderd gulden voor laten neertellen. Terwijl de deelnemer ter goede trouw gewerkt heeft en werk gezocht heeft.' zegt Piet gegeneerd.
‘Gelul! De deelnemer heeft maar twee dagen op de intensive care te liggen en al zijn verzekeringsbetalingen worden gerelativeerd naar een schijntje. En het verschil leggen wij bij. Dat weet jij net zo goed als ik, Piet.'
‘Dat is wel zo, maar...'
‘Nee niks te maren. Ik zal het nog stelliger maken. Ik vind dat we alle deelnemers moeten doorlichten, en ook de gelegenheden waarbij ze minder dan een week niet betaalden moeten aanslaan. Laat ze maar even ploeteren. Redelijk zijn doen we daarna wel weer. We hebben het over vier miljard Piet. Vier miljard. Daar kunnen we niet tegenop bezuinigen. Wettelijk verplicht verzekerd betekent ook wettelijk verplicht je verzekering betalen.'
‘Toch denk ik dat je dat niet van ze kunt vragen.'
‘Jammer voor je. Wie stemt er nog meer tegen?' Rob kijkt om zich heen.
‘En wie is voor?'
De overige drie nette pakken knikken instemmend en houden hun hand een halve meter boven de tafel.
‘Dan is dat besloten. Piet, ik stel voor dat jij het regelt. Hans schrijft een zeer beknopte toelichting die we er bij in sluiten namens de financiële administratie, en ik lanceer wat geruchten. Dan komt het niet helemaal rauw op hun dak vallen. Over een maand kijken we wat de verwachtingen voor eind van dit jaar zijn.'
Er wordt koffie ingeschonken. Rob opent het volgende vergaderpunt.
‘Brengt ons bij het volgende,' zegt hij ‘niet gebruikte medicijnen. Voortaan verplicht geregistreerd inleveren bij de apotheek, of het verschil terugbetalen. Wij betalen geen medicijnen om ze weg te gooien, heren. Ronald, jij had uitgezocht wat dat ons kan opleveren als we het over de afgelopen vier jaar vorderen. Barst los!'
22 juni 1999
‘Piet, jij had nog een plan om geld te genereren.' zegt de voorzitter van de vergadering, die ik voor de gelegenheid even Rob noem.
‘Nou,' begint degene die we even Piet noemen wankel, ‘dat wil zeggen... Ik had nog een soort achterstallige betalingen van bijna alle deelnemers ontdekt. Details waren het in feite. En ik denk eigenlijk dat we er niets mee kunnen. Ook ethisch niet.'
‘Voor de draad er mee.' sommeert Rob.
‘Het is niets, Rob. Laten we het vergeten.. Het is onredelijk dat te doen.'
‘Wat je vorige week zei, klonk anders heel redelijk.'
‘Dat was een geintje, Rob.'
‘Geintje of niet, het klonk mij heel interessant in de oren.'
Piet aarzelt en haalt dan toch het sheetje met daarop zijn geintje in schema met toelichtingen uit zijn map. Hij legt het op de overheadprojector.
‘Kijk. Veel van onze deelnemers werken met tijdelijke contracten en uitzendbureau's. Dat is tegenwoordig gebruikelijk. Tussen twee banen door zit vaak een weekje werkeloosheid. In die week rusten ze wat uit en onderhandelen ze met uitzendbureau's. Ongeveer na één of twee weken vindt zo iemand dan een andere baan. Het uitzendbureau meld aan ons dat de deelnemer weer werkt op de eerste dag waarop de deelnemer zijn nieuwe werkgever bezoekt om te werken. Als we even aannemen dat er één miljoen van onze deelnemers per jaar een weekje of drie in totaal niet werken waarin ze geen vakantie opnemen om te zorgen dat onze verplichte bijdragen doorlopen, dan kunnen we hier op dit schemaatje zien dat zo'n doorsnee deelnemer driehonderd gulden moet bijbetalen. Het tarief voor particulieren zeg maar. Driehonderd gulden keer één miljoen deelnemers is driehonderd miljoen gulden. Geld waar we eigenlijk recht op hebben.'
‘En als we het uitpluizen komen we op veel meer deelnemers met dit pro- bleem.', bromt Rob.
‘Ja. Vluchtige schattingen laten getallen van viermiljoen keer ongeveer die driehonderd gulden zien. Dat is dan 1.200.000.000 gulden aan achter-stallige betalingen.'
‘Ja, en jij zegt dan doodleuk geintje, Piet. Maar als een bedrijf nog dik een miljard van zijn cliënten tegoed heeft, dan doet het bedrijf iets fout. Dat is geen geintje. Zeker als we de afgelopen drie jaar nemen. Dan wordt het vier miljard gulden wat we nog van ze krijgen.'
‘Maar hoe redelijk is het van ons om van de braaf betalende deelnemer die viermiljard te vragen? In één keer?'
‘Heel redelijk. Als het nou een tientje was, dan zou ik zeggen laat zitten, maar deze bedragen! Als we morgen bij een vreemd toeval ineens failliet zouden gaan, en we zouden dit als reden aanvoeren, zou iedereen het slikken. Waarom niet andersom dan?'
‘Omdat het misschien wat lullig overkomt op de deelnemer wanneer we hem confronteren met drie keer een week niet werken in een jaar van tweeënvijftig weken, en hem daar dan driehonderd gulden voor laten neertellen. Terwijl de deelnemer ter goede trouw gewerkt heeft en werk gezocht heeft.' zegt Piet gegeneerd.
‘Gelul! De deelnemer heeft maar twee dagen op de intensive care te liggen en al zijn verzekeringsbetalingen worden gerelativeerd naar een schijntje. En het verschil leggen wij bij. Dat weet jij net zo goed als ik, Piet.'
‘Dat is wel zo, maar...'
‘Nee niks te maren. Ik zal het nog stelliger maken. Ik vind dat we alle deelnemers moeten doorlichten, en ook de gelegenheden waarbij ze minder dan een week niet betaalden moeten aanslaan. Laat ze maar even ploeteren. Redelijk zijn doen we daarna wel weer. We hebben het over vier miljard Piet. Vier miljard. Daar kunnen we niet tegenop bezuinigen. Wettelijk verplicht verzekerd betekent ook wettelijk verplicht je verzekering betalen.'
‘Toch denk ik dat je dat niet van ze kunt vragen.'
‘Jammer voor je. Wie stemt er nog meer tegen?' Rob kijkt om zich heen.
‘En wie is voor?'
De overige drie nette pakken knikken instemmend en houden hun hand een halve meter boven de tafel.
‘Dan is dat besloten. Piet, ik stel voor dat jij het regelt. Hans schrijft een zeer beknopte toelichting die we er bij in sluiten namens de financiële administratie, en ik lanceer wat geruchten. Dan komt het niet helemaal rauw op hun dak vallen. Over een maand kijken we wat de verwachtingen voor eind van dit jaar zijn.'
Er wordt koffie ingeschonken. Rob opent het volgende vergaderpunt.
‘Brengt ons bij het volgende,' zegt hij ‘niet gebruikte medicijnen. Voortaan verplicht geregistreerd inleveren bij de apotheek, of het verschil terugbetalen. Wij betalen geen medicijnen om ze weg te gooien, heren. Ronald, jij had uitgezocht wat dat ons kan opleveren als we het over de afgelopen vier jaar vorderen. Barst los!'
22 juni 1999