Post by Remco on Dec 8, 2005 15:31:21 GMT 1
Onverwacht hulpbetoon
Het was een warme herfstmiddag toen Miranda langs de Lineuslaan door het Zwanenpark liep. De bladeren waren al grotendeels van de bomen gevallen op een paar rood met gele blaadjes na die nog aan de tak hingen. Hoe mooi het herfstweer ook mocht wezen met zijn afgevallen bladerendek Miranda had er maar weinig oog voor toen ze over het dikke bladerenpakket op de grond liep.
‘Waarom heeft dit mij nu moeten overkomen?’ Mompelde ze terwijl ze steeds langzamer ging lopen. Haar ogen werden steeds vochtiger toen ze nadacht over wat er was gebeurt en de druppels die zich al gevormd hadden liepen over haar wangen naar beneden. Ze ging op een bankje naast iemand zitten en legde haar ogen in haar handpalmen waarna ze haar emoties de vrije loop liet.
‘Gaat het een beetje?’ Vroeg een stem naast haar. ‘Nee’ Zei Miranda op een botte toon die er gelijk voor moest zorgen dat de man zijn mond hield.
‘Kop op zei de man zo erg kan het toch niet zijn?’ Normaal had Miranda met dit soort opmerkingen het achterste van haar tandvlees laten zien, maar er was iets in die stem wat bijzonder was. Het was iets van zowel autoritair als rustgevend wat er vanuit de stembanden geproduceerd werd. Een diepe klank met een liefdevolle ondertoon waar je alles zou tegen willen vertellen. Omdat Miranda niets zei hoorde ze de stem vragen.
‘Hoe komt het dat je zo verdrietig bent?’ Weer die krachtige stem. Er ging een vibratie door haar lichaam heen die het hele verhaal uit haar wilde trekken. Op dat moment stelde Miranda haar geest open en liet het verhaal de vrije loop en begon te vertellen.
‘Het begon allemaal ongeveer 2 jaar geleden. Mijn moeder kreeg na een routineonderzoek te horen dat er iets mis was. De doktoren wisten niet meteen wat het was en wilden meer onderzoek doen. Een maand daarna kreeg ze te horen dat ze ongeneselijk ziek was. Een nieuwe soort van kanker kregen we te horen. Het was een schok voor de familie, maar vooral voor mijn vader. U moet weten dat ze al 45 jaar bij elkaar waren en nog geen moment daarna onafscheidelijk waren geweest. Na die ellendige uitslag keerde mijn vader terug in zichzelf en liet zich zowel emotioneel als fysiek weinig zien.
Aan medische zorg heeft het overigens nooit gelegen, dat was altijd goed geregeld. Maar het is zwaar om je moeder zo snel achteruit te zien gaan. Ik had gelukkig destijds veel aan mijn man die in die tijd echt mijn steun en toeverlaat is geweest. Een half jaar na de diagnose, is ze dan ook gestorven. Mijn vader is niet eens op de begrafenis geweest. Iets wat ik hem tot de dag van vandaag nog steeds kwalijk neem.’
‘Het ging slecht met mijn vader. Hij ad bijna niet, verwaarloosde zichzelf en zijn woonomgeving en kwam nauwelijks buiten iets wat een stereotyperend gedrag is van iemand die psychische problemen heeft. Hij heeft dat gedaan tot hij uit het huis geplaatst moest worden, omdat hij het gas had laten aanstaan. Achteraf gezien was hij helemaal niet vergeten om het uit te zetten. We hebben toen besloten om hem bij ons in huis te nemen. Dat heeft voor een hoop frictie in ons gezinsleven gezorgd. Je bent een groot deel van je privacy kwijt. Zelfs voor de kinderen was het zwaar want ze hadden een opa die eigenlijk niets meer deed dan in een stoel zitten. Ook moest je hem in de gaten houden, want anders zat hij zich gewoon te verdrinken in de kroeg waarna we hem op konden halen. Het ging steeds slechter en slechter met mijn vader. Hij zat aan de drank in combinatie met de diverse antidepressiva pillen die het er allemaal niet beter op maakte. Hij was totaal de weg kwijt.
Op een dag kwam ik thuis met de kinderen die ik net van school gehaald had, toen ik geen antwoord kreeg op de vraag of hij een kopje thee wou meedrinken ben ik naar boven gelopen om te kijken waarom het zo stil was. Ik kreeg een hartverzakking toen ik de slaapkamerdeur open deed.
Hij had zich aan de dakspanten verhangen doormiddel van een versleten stuk hennep touw.
Het enigste wat hij had achtergelaten was een briefje met Ik zal je missen.’
Miranda kon haar verhaal even niet meer verwerken vanwege de beelden die weer terug kwamen en begon te huilen. De man die nog steeds naast haar zat legde een hand op haar rug en troosten haar. ‘Dat zal wel een schok voor je geweest zijn. Hoe ging het gezin daar mee om?’
‘Minder slecht dan ik. Ik stortte emotioneel helemaal in. Ik snauwde constant tegen de kinderen, had voordurend ruzie met mijn man en het leven interesseerde me niet meer. Ik kan het nog steeds moeilijk bevatten wat er is gebeurd. De laatste paar maanden is dan ook als een waas aan me voorbij gegaan. inmiddels is mijn huwelijk op de klippen is gelopen, ben ik mijn werk kwijt geraakt en nu heeft mijn man sinds vandaag ook nog aangegeven volledige zorgplicht te willen hebben over de kinderen, omdat ik volgens zeggen niet in staat ben om voor ze te zorgen vanwege de psychische problemen die ik heb. Ik ben radeloos. In nog geen tijdsbestek van twee jaar ben ik alles kwijt. Mijn ouders mijn gezin mijn baan alles wat een doel had in mijn leven is weg. Ik ben bang. Ik voel me alleen en ik weet niet wat ik moet doen met deze situatie.’
De man stond op en knielde voor Miranda neer.
‘Miranda, geniet van wat je mee heb gemaakt. Rouw om je ouders en voel je kwaad jegens je man voor het verbreken van je huwelijk en het proberen een breuk tussen jouw en je kinderen te zetten. Voel de angst die je nu heb en geniet daarvan. Je staat op een kruispunt in je leven. Geniet van die dingen, want dat is het leven. Jouw leven zoals jij bent en jij je voelt. Jaren van weelde heb je gekend. Geluk en zaligheid die je zelf heb opgebouwd en waar je zoveel waarde en zekerheid aan hechte. Miranda laat het los, want het is weg. Het komt niet terug en je zal het ook niet terug willen hebben, omdat het toch nooit meer wordt zoals het was. Geniet van het moment zoals je bent, maar blijf er niet te lang in zitten. Pak je leven op wanneer je klaar bent met rouwen en wees dankbaar voor deze nieuwe weg die je bent ingeslagen.’ Zei de man
‘Maar het doet pijn, en wat gaat er van komen. Krijg ik me kinderen ooit nog te zien? Zal ik een nieuwe man vinden waar ik net zo veel van kan houden als deze? Kan ik mijn vader vergeven voor wat hij gedaan heeft en kan ik ooit nog zo’n goeie baan vinden zoals ik had?’ Vroeg Miranda.
‘Men moet diepe dalen hebben doorlopen om hoge bergen te kunnen beklimmen Miranda. Alleen jij weet wat de toekomst kan brengen, omdat jij jezelf die kant op stuurt. Misschien wil je na vandaag wel blokfluit spelen en word je straatmuzikant die het maar met een karig maal per dag moet doen. Maar zolang je naar het geluk zoekt zal je het nooit vinden Miranda. Het geluk zit namelijk in alles ook in jouw.’
En nog voor dat de woorden een plaats in Miranda haar hoofd hadden gekregen was de man al verdwenen. Miranda keek op vanuit haar positie en keek om haar heen om te zien waar de man naar toe was. Ineens kreeg ze een vreemd gevoel over haar heen. De man die naast haar had gezeten had ineens een gezicht gekregen. De stem kon ze plaatsen en er verscheen een lach op haar gezicht. Miranda keek naar boven en dacht.
Dank je wel pap.
Het was een warme herfstmiddag toen Miranda langs de Lineuslaan door het Zwanenpark liep. De bladeren waren al grotendeels van de bomen gevallen op een paar rood met gele blaadjes na die nog aan de tak hingen. Hoe mooi het herfstweer ook mocht wezen met zijn afgevallen bladerendek Miranda had er maar weinig oog voor toen ze over het dikke bladerenpakket op de grond liep.
‘Waarom heeft dit mij nu moeten overkomen?’ Mompelde ze terwijl ze steeds langzamer ging lopen. Haar ogen werden steeds vochtiger toen ze nadacht over wat er was gebeurt en de druppels die zich al gevormd hadden liepen over haar wangen naar beneden. Ze ging op een bankje naast iemand zitten en legde haar ogen in haar handpalmen waarna ze haar emoties de vrije loop liet.
‘Gaat het een beetje?’ Vroeg een stem naast haar. ‘Nee’ Zei Miranda op een botte toon die er gelijk voor moest zorgen dat de man zijn mond hield.
‘Kop op zei de man zo erg kan het toch niet zijn?’ Normaal had Miranda met dit soort opmerkingen het achterste van haar tandvlees laten zien, maar er was iets in die stem wat bijzonder was. Het was iets van zowel autoritair als rustgevend wat er vanuit de stembanden geproduceerd werd. Een diepe klank met een liefdevolle ondertoon waar je alles zou tegen willen vertellen. Omdat Miranda niets zei hoorde ze de stem vragen.
‘Hoe komt het dat je zo verdrietig bent?’ Weer die krachtige stem. Er ging een vibratie door haar lichaam heen die het hele verhaal uit haar wilde trekken. Op dat moment stelde Miranda haar geest open en liet het verhaal de vrije loop en begon te vertellen.
‘Het begon allemaal ongeveer 2 jaar geleden. Mijn moeder kreeg na een routineonderzoek te horen dat er iets mis was. De doktoren wisten niet meteen wat het was en wilden meer onderzoek doen. Een maand daarna kreeg ze te horen dat ze ongeneselijk ziek was. Een nieuwe soort van kanker kregen we te horen. Het was een schok voor de familie, maar vooral voor mijn vader. U moet weten dat ze al 45 jaar bij elkaar waren en nog geen moment daarna onafscheidelijk waren geweest. Na die ellendige uitslag keerde mijn vader terug in zichzelf en liet zich zowel emotioneel als fysiek weinig zien.
Aan medische zorg heeft het overigens nooit gelegen, dat was altijd goed geregeld. Maar het is zwaar om je moeder zo snel achteruit te zien gaan. Ik had gelukkig destijds veel aan mijn man die in die tijd echt mijn steun en toeverlaat is geweest. Een half jaar na de diagnose, is ze dan ook gestorven. Mijn vader is niet eens op de begrafenis geweest. Iets wat ik hem tot de dag van vandaag nog steeds kwalijk neem.’
‘Het ging slecht met mijn vader. Hij ad bijna niet, verwaarloosde zichzelf en zijn woonomgeving en kwam nauwelijks buiten iets wat een stereotyperend gedrag is van iemand die psychische problemen heeft. Hij heeft dat gedaan tot hij uit het huis geplaatst moest worden, omdat hij het gas had laten aanstaan. Achteraf gezien was hij helemaal niet vergeten om het uit te zetten. We hebben toen besloten om hem bij ons in huis te nemen. Dat heeft voor een hoop frictie in ons gezinsleven gezorgd. Je bent een groot deel van je privacy kwijt. Zelfs voor de kinderen was het zwaar want ze hadden een opa die eigenlijk niets meer deed dan in een stoel zitten. Ook moest je hem in de gaten houden, want anders zat hij zich gewoon te verdrinken in de kroeg waarna we hem op konden halen. Het ging steeds slechter en slechter met mijn vader. Hij zat aan de drank in combinatie met de diverse antidepressiva pillen die het er allemaal niet beter op maakte. Hij was totaal de weg kwijt.
Op een dag kwam ik thuis met de kinderen die ik net van school gehaald had, toen ik geen antwoord kreeg op de vraag of hij een kopje thee wou meedrinken ben ik naar boven gelopen om te kijken waarom het zo stil was. Ik kreeg een hartverzakking toen ik de slaapkamerdeur open deed.
Hij had zich aan de dakspanten verhangen doormiddel van een versleten stuk hennep touw.
Het enigste wat hij had achtergelaten was een briefje met Ik zal je missen.’
Miranda kon haar verhaal even niet meer verwerken vanwege de beelden die weer terug kwamen en begon te huilen. De man die nog steeds naast haar zat legde een hand op haar rug en troosten haar. ‘Dat zal wel een schok voor je geweest zijn. Hoe ging het gezin daar mee om?’
‘Minder slecht dan ik. Ik stortte emotioneel helemaal in. Ik snauwde constant tegen de kinderen, had voordurend ruzie met mijn man en het leven interesseerde me niet meer. Ik kan het nog steeds moeilijk bevatten wat er is gebeurd. De laatste paar maanden is dan ook als een waas aan me voorbij gegaan. inmiddels is mijn huwelijk op de klippen is gelopen, ben ik mijn werk kwijt geraakt en nu heeft mijn man sinds vandaag ook nog aangegeven volledige zorgplicht te willen hebben over de kinderen, omdat ik volgens zeggen niet in staat ben om voor ze te zorgen vanwege de psychische problemen die ik heb. Ik ben radeloos. In nog geen tijdsbestek van twee jaar ben ik alles kwijt. Mijn ouders mijn gezin mijn baan alles wat een doel had in mijn leven is weg. Ik ben bang. Ik voel me alleen en ik weet niet wat ik moet doen met deze situatie.’
De man stond op en knielde voor Miranda neer.
‘Miranda, geniet van wat je mee heb gemaakt. Rouw om je ouders en voel je kwaad jegens je man voor het verbreken van je huwelijk en het proberen een breuk tussen jouw en je kinderen te zetten. Voel de angst die je nu heb en geniet daarvan. Je staat op een kruispunt in je leven. Geniet van die dingen, want dat is het leven. Jouw leven zoals jij bent en jij je voelt. Jaren van weelde heb je gekend. Geluk en zaligheid die je zelf heb opgebouwd en waar je zoveel waarde en zekerheid aan hechte. Miranda laat het los, want het is weg. Het komt niet terug en je zal het ook niet terug willen hebben, omdat het toch nooit meer wordt zoals het was. Geniet van het moment zoals je bent, maar blijf er niet te lang in zitten. Pak je leven op wanneer je klaar bent met rouwen en wees dankbaar voor deze nieuwe weg die je bent ingeslagen.’ Zei de man
‘Maar het doet pijn, en wat gaat er van komen. Krijg ik me kinderen ooit nog te zien? Zal ik een nieuwe man vinden waar ik net zo veel van kan houden als deze? Kan ik mijn vader vergeven voor wat hij gedaan heeft en kan ik ooit nog zo’n goeie baan vinden zoals ik had?’ Vroeg Miranda.
‘Men moet diepe dalen hebben doorlopen om hoge bergen te kunnen beklimmen Miranda. Alleen jij weet wat de toekomst kan brengen, omdat jij jezelf die kant op stuurt. Misschien wil je na vandaag wel blokfluit spelen en word je straatmuzikant die het maar met een karig maal per dag moet doen. Maar zolang je naar het geluk zoekt zal je het nooit vinden Miranda. Het geluk zit namelijk in alles ook in jouw.’
En nog voor dat de woorden een plaats in Miranda haar hoofd hadden gekregen was de man al verdwenen. Miranda keek op vanuit haar positie en keek om haar heen om te zien waar de man naar toe was. Ineens kreeg ze een vreemd gevoel over haar heen. De man die naast haar had gezeten had ineens een gezicht gekregen. De stem kon ze plaatsen en er verscheen een lach op haar gezicht. Miranda keek naar boven en dacht.
Dank je wel pap.