Post by Remco on Dec 4, 2005 10:21:30 GMT 1
Levensvragen van een vader
‘Welterusten lieverd’ zeg ik tegen je terwijl ik een kus op je voorhoofd geef. Je slaat je armen om me heen en trekt me dicht tegen je aan.
‘Welterusten Pappa ‘ Zeg je terwijl ik de meest dikke knuffel krijg die er op zo’n dag aanwezig is, iets wat iedere dag weer opnieuw stellig verklaard wordt. Je laat me los en kijkt naar me. Je bent nog zo klein, maar ook al zo wijs tot aan bijdehandheid en uitgekooktheid aan toe. Alleen jij weet iedere knop in mijn wezen op die speciale manier te raken. Een lach of een mislukte knipoog en als een roomijsje in de warme zomerzon smelt ik voor je voeten. Dit zijn dingen die zelfs je moeder nooit voor elkaar heeft gekregen.
Ik sta op van het bed en loop de deur uit, en met de deurkruk in mijn handen kijk ik nog een laatste keer op je neer terwijl de pluche hond ook onder de dekens gestopt wordt voor dat hij het koud krijgt.
Waarom gaat deze tijd zo snel vraag ik me af. Van moment op moment vlieg je de lucht in zijn je schoenen en kleren te klein en sta je me te vertellen wat je op je boterham wilt hebben. Van dat soort dingen word ik bang. Bang voor wat er komen gaat en bang voor wat je nog staat te gebeuren. Bang voor het groeiproces waar je doorheen zal moeten, die wij als volwassenen allemaal gehad hebben en nog behoren te krijgen en waarvan terugkijkend het niet altijd de beste ervaringen zijn geweest die we ons gewenst hadden. Bang voor wat je zowel fysiek als emotioneel kan of gaat mee maken. Het liefst zou ik je voor al deze toekomstige beslommeringen willen behoeden en beschermen, maar ik weet op dit moment al dat je dat nooit zal accepteren zelfs niet op deze leeftijd.
Ik vraag het me af. Kan ik je de normen en waarden meegeven waar ik zoveel waarde aan hecht? Zal je blijven geloven in de overtuiging die als een rode draad door mijn eigen leven loopt en zal je deze ook meenemen in de jouwe? Zoals ieder ander, zal je zelf de keuzes moeten maken en moeten leren wat goed en fout is, positief en negatief in dit leven. Hopende dat je de daadwerkelijke inhoud van liefde kan begrijpen, en stiekem hopend dat je straks nog net zoveel van mij zal houden zoals je nu doet. Dat geweld niet de oplossing is voor de wereldse problemen. Hopend dat je niet met de grote mensenmassa mee gaat lopen, maar je eigen mening ontwikkeld, en daar ook voor uit durft te komen. Waarom bestaat er geen machine waar ik dit soort dingen in kan stoppen en die als een upgrade aan je mee kan geven als voorloper op wat er komen gaat?
Opschrikkend van een geluid uit de slaapkamer doe ik de deur open om te kijken of er wat aan de hand is. Je ligt te dromen, iets wat me opvalt als ik naast je op bed kom zitten. Zo snel als de droom kwam is hij ook weer verdwenen en je ligt weer heerlijk vredig te slapen en terwijl ik zo naar je zit te kijken stromen de tranen over mijn wangen. Nee, niet van de bezorgdheid die ik heb, maar uit pure liefde die ik voor je voel. Het verscheurd me van binnen wetende dat ik moet leren om afstand van je te nemen en je dingen zelf te laten doen. Ik mag nu al niet meer helpen met aankleden, plassen, en schoenen aan/uit trekken. Tegenwoordig leest Pappa jouw niet een verhaaltje voor, maar moet ik naar de verhaaltjes van Jip en Janneke luisteren. Ik zucht.
Nog een vluchtige kus op je voorhoofd, en terwijl ik de deur voor een tweede keer dichttrek hoop ik vurig van binnen dat ik dit hoofdstuk eindelijk eens kan afsluiten.
Of stiekem toch niet?
‘Welterusten lieverd’ zeg ik tegen je terwijl ik een kus op je voorhoofd geef. Je slaat je armen om me heen en trekt me dicht tegen je aan.
‘Welterusten Pappa ‘ Zeg je terwijl ik de meest dikke knuffel krijg die er op zo’n dag aanwezig is, iets wat iedere dag weer opnieuw stellig verklaard wordt. Je laat me los en kijkt naar me. Je bent nog zo klein, maar ook al zo wijs tot aan bijdehandheid en uitgekooktheid aan toe. Alleen jij weet iedere knop in mijn wezen op die speciale manier te raken. Een lach of een mislukte knipoog en als een roomijsje in de warme zomerzon smelt ik voor je voeten. Dit zijn dingen die zelfs je moeder nooit voor elkaar heeft gekregen.
Ik sta op van het bed en loop de deur uit, en met de deurkruk in mijn handen kijk ik nog een laatste keer op je neer terwijl de pluche hond ook onder de dekens gestopt wordt voor dat hij het koud krijgt.
Waarom gaat deze tijd zo snel vraag ik me af. Van moment op moment vlieg je de lucht in zijn je schoenen en kleren te klein en sta je me te vertellen wat je op je boterham wilt hebben. Van dat soort dingen word ik bang. Bang voor wat er komen gaat en bang voor wat je nog staat te gebeuren. Bang voor het groeiproces waar je doorheen zal moeten, die wij als volwassenen allemaal gehad hebben en nog behoren te krijgen en waarvan terugkijkend het niet altijd de beste ervaringen zijn geweest die we ons gewenst hadden. Bang voor wat je zowel fysiek als emotioneel kan of gaat mee maken. Het liefst zou ik je voor al deze toekomstige beslommeringen willen behoeden en beschermen, maar ik weet op dit moment al dat je dat nooit zal accepteren zelfs niet op deze leeftijd.
Ik vraag het me af. Kan ik je de normen en waarden meegeven waar ik zoveel waarde aan hecht? Zal je blijven geloven in de overtuiging die als een rode draad door mijn eigen leven loopt en zal je deze ook meenemen in de jouwe? Zoals ieder ander, zal je zelf de keuzes moeten maken en moeten leren wat goed en fout is, positief en negatief in dit leven. Hopende dat je de daadwerkelijke inhoud van liefde kan begrijpen, en stiekem hopend dat je straks nog net zoveel van mij zal houden zoals je nu doet. Dat geweld niet de oplossing is voor de wereldse problemen. Hopend dat je niet met de grote mensenmassa mee gaat lopen, maar je eigen mening ontwikkeld, en daar ook voor uit durft te komen. Waarom bestaat er geen machine waar ik dit soort dingen in kan stoppen en die als een upgrade aan je mee kan geven als voorloper op wat er komen gaat?
Opschrikkend van een geluid uit de slaapkamer doe ik de deur open om te kijken of er wat aan de hand is. Je ligt te dromen, iets wat me opvalt als ik naast je op bed kom zitten. Zo snel als de droom kwam is hij ook weer verdwenen en je ligt weer heerlijk vredig te slapen en terwijl ik zo naar je zit te kijken stromen de tranen over mijn wangen. Nee, niet van de bezorgdheid die ik heb, maar uit pure liefde die ik voor je voel. Het verscheurd me van binnen wetende dat ik moet leren om afstand van je te nemen en je dingen zelf te laten doen. Ik mag nu al niet meer helpen met aankleden, plassen, en schoenen aan/uit trekken. Tegenwoordig leest Pappa jouw niet een verhaaltje voor, maar moet ik naar de verhaaltjes van Jip en Janneke luisteren. Ik zucht.
Nog een vluchtige kus op je voorhoofd, en terwijl ik de deur voor een tweede keer dichttrek hoop ik vurig van binnen dat ik dit hoofdstuk eindelijk eens kan afsluiten.
Of stiekem toch niet?
