Post by Remco on Jul 27, 2005 8:16:28 GMT 1
Moordenaarsgeweten.
Mohammed zat op zijn knieën. Het was zoals iedere andere dag tijd om op zijn matje zijn blik naar het oosten te richten en zijn dierbare god te aanbidden. Dit was de week waarop hij de wereld kon laten zien dat hij zijn god waardig was, en hij als martelaar in de geschiedenisboeken zou verdwijnen waar hij tot in eeuwen herdacht zou worden. Na het bidden stond Mohammed op en liep naar een andere zaal waar een tafel gedekt stond met de meest heerlijke spijzen en dranken. Hij liep gretig op de tafel af terwijl hij voor zichzelf en Memet een bord pakte.
‘Wat wil je hebben?’ Riep hij Memet toe.
‘Wacht even, ik kom eraan’ Riep Memet, terwijl hij het gesprek met een van de coördinators die de aankomende aanslag had helpen organiseren stond af te ronden. Mohammed gaf het bord aan Memet toen hij aan kwam lopen en samen schepte ze hun bord vol, waarna ze op een speciaal voor hun gereserveerde plek gingen zitten. Deze plek was alleen bestemd voor de martelaars die hun leven zouden gebruiken om hun uiteindelijke doel te bespoedigen. Het uitroeien van westerse maatschappij. Ze kregen dan ook in de laatste week voor hun missie de meest uiteenlopende dranken, eten en snuisterijen voorgeschoteld.
Onder het eten zei Mohammed ‘Memet, ik blijf bedenkingen houden.’
‘Over welke bedenkingen heb je nu weer, toch niet weer over die kinderen? Je weet toch wat Hassan heeft verteld? Wanneer we alleen de volwassenen uitroeien zal de rest opgroeien om alles waar wij in geloven en waarde aan hechten te vernietigen. En niet alleen voor ons maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Het is net ongedierte Mohammed. Als je de vlieg doodslaat nadat hij zijn eitjes heeft gelegd maar je verbrand die niet tijdens je missie, dan zullen ze zodra ze uitkomen je weer aanvallen tenzij je ze allemaal van deze aardbol wegveegt.’
‘Ik weet het Memet, maar het zijn en blijven kinderen, en kinderen kunnen er niets aan doen dat ze door deze ongelovige haatdragende volwassenen worden opgevoed. Trouwens hoe zit het met de mensen die onze grote god wel aanbidden, maar ervoor gekozen hebben om bij dat stelletje varkens in dat land te leven. Onze missie is toch alleen om de haatzaaiers en de mensen die niet geloven uit te roeien.’ Vroeg Mohammed.
‘Mijn broeder kijk eens waar ze wonen. Ze hebben grote huizen en streven naar macht en geld, ze worden beïnvloed door de westerse maatschappij, staan dagelijks bloot aan de verleidelijke dingen die ze daar in overvloed hebben zoals drank en schaars geklede vrouwen die zich als hoeren gedragen. Ze zijn gehersenspoeld en ze doen net zo hard aan de godslastering mee als al die andere zwijnen, dus als we ze nu niets ondernemen en ze als een kakkerlak platstampen dan zullen straks al onze broeders met hun kinderen net “zo” worden. Zie het als een ernstige ziekte, en als wij er niets tegen doen dan verspreid deze ziekte zich ook binnen onze grensgebieden. Nee Mohammed de volwassenen en kinderen die daar wonen die kunnen niet ontzien worden. Ze hebben zelf die keuze gemaakt en wij zorgen er alleen maar voor dat ze voor onze grootheid gebracht worden, zodat hij zijn oordeel over hun misdaden kan vellen.’
‘En toch weet ik het niet Memet, Ik heb mijn twijfels. Het voelt gewoon niet goed aan.’ Zei Mohammed.
‘Sta op, en loop met me mee.’ Zei Memet kwaad. Ze stonden op en liepen de eetkamer uit om door een lange gang in een andere kamer uit te komen waar een 2 tal televisies stonden. Memet gebaarde Mohammed dat hij moest gaan zitten en hij propte een DVD in de DVD speler en drukte de aanknop van de televisie in.
‘Kijk hier nog maar eens naar, en vertel me dan nog eens dat je twijfels hebt.’ Zei Memet terwijl hij
een tweede televisie aan deed en een andere DVD in de speler stopte.
‘Kijk dat gebeurt er als je dat kleine ongedierte niet uitroeit. Ze worden hoeren die hun lichaam voor geld laten zien aan de wereld.’ Zei Memet toen hij naar de vleselijke dijen van Britney Spears zat te kijken. Op de andere televisie was inmiddels een opgenomen nieuwsuitzending te zien, waar duidelijk te zien was dat er een vergeldingsactie op het Palestijnse volk werd uitgeoefend.
‘Heb je nu nog twijfels broeder?’
Door de televisiebeelden weer te zien die dagelijks gedraaid werden als onderdeel van hun opleiding, begon de haat in Mohammed op te borrelen die vergelijkbaar was met een vulkaan die op ontploffen stond. Mohammed begon te huilen en zei ‘Je hebt gelijk Memet. Er zit spijt in me lichaam dat er twijfel in mijn hoofd ontstaan is. Onze god is groot en ik zal hem dienen zoals ik jaren geleden gezworen heb. Ik zal de martelaar wezen die geëerd word en over geschreven word in de geschiedenisboeken. Waarvan de naam samen met mijn broeders tot in eeuwen herdacht word. Ik zal mijn god waardig zijn.’
Na een aantal dagen was het zover, Mohammed en Memet namen afscheid van elkaar.
‘Tot straks’ Zei Memet tegen Mohammed, waarna er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Ze stapte de bus in die hun naar plaats de van bestemming reed. Mohammed had als opdracht gekregen om de stadsbus van 9:30 midden in het drukke centrum te laten ontploffen. Wat Memet voor opdracht had gekregen wist hij niet omdat er zelfs binnen hun eigen organisatie strikte geheimhouding werd behouden. Het busje stopte om 9:25 voor de bushalte en Mohammed stapte uit waarna hij plaatsnam op het bankje in het bushaltehokje. Het was wel zwaar met 25 kilo aan explosieve om zijn lichaam, maar vanwege de opkomende zenuwen had hij weinig tijd om daarbij stil te staan. De bus kwam aangereden en stopte voor de bushalte. Mohammed stapte in en betaalde chauffeur. Hij liep door en keek de bus door tot aan achterin . Er gierde ineens schuldgevoelens en angst door zijn lichaam. Er zaten allemaal kinderen in de bus. Het zweet brak hem uit en hij stond als verstijfd op de vloer van de bus. Wat moest hij nu doen.
Hij ging naast een jongentje van een jaar of 10 zitten en vroeg.
‘Waar gaan jullie naar toe?’
‘We gaan vandaag met school naar de dierentuin’ Zei het jongetje blij.
Alle leerlessen en alle bekeken films waren als een waas verdwenen. Mohammed wist niet meer wat hem te doen stond. Hij zou kunnen wachten totdat de bus bij de dierentuin was gestopt en alle kinderen eruit had gelaten, maar dan was hij te ver van zijn doel. En wat zou: “Hij” wel niet zeggen als Mohammed verantwoording moest afleggen. En hij moest verklaren waarom hij al die ongelovige kinderen de bus uit had laten gaan. Hij wist dat hij verder van zijn doel was verwijderd dan ooit tevoren.
Hij moest een beslissing nemen en snel. Het moment waarin tot actie moest overgegaan worden kwam steeds dichterbij. Hij nam nog eens alle dingen voor zijn geest die hij in zijn training geleerd had, zelfs zijn laatste gesprek met Memmet zag hij voor ogen. En terwijl zijn doel steeds dichterbij kwam kon Mohammed zijn kop maar niet helder krijgen. De 25 kilo drukte steeds zwaarder op zijn lichaam waardoor ademhalen steeds moeilijker ging. De zweetdruppels liepen langs zijn voorhoofd in straaltjes naar beneden. Hij wist wat Memet zou doen in deze situatie, hij wist ook wat zijn doel was, iets waar hij jarenlang voor getraind had. Maar waarom werd hij dan zo verscheurd door twijfel en schuldgevoelens? En naarmate zijn doel dichterbij kwam was Mohammed steeds dieper in zijn eigen gedachten verzonken.
Hij moest een beslissing nemen.
Mohammed stond op en…..
Mohammed zat op zijn knieën. Het was zoals iedere andere dag tijd om op zijn matje zijn blik naar het oosten te richten en zijn dierbare god te aanbidden. Dit was de week waarop hij de wereld kon laten zien dat hij zijn god waardig was, en hij als martelaar in de geschiedenisboeken zou verdwijnen waar hij tot in eeuwen herdacht zou worden. Na het bidden stond Mohammed op en liep naar een andere zaal waar een tafel gedekt stond met de meest heerlijke spijzen en dranken. Hij liep gretig op de tafel af terwijl hij voor zichzelf en Memet een bord pakte.
‘Wat wil je hebben?’ Riep hij Memet toe.
‘Wacht even, ik kom eraan’ Riep Memet, terwijl hij het gesprek met een van de coördinators die de aankomende aanslag had helpen organiseren stond af te ronden. Mohammed gaf het bord aan Memet toen hij aan kwam lopen en samen schepte ze hun bord vol, waarna ze op een speciaal voor hun gereserveerde plek gingen zitten. Deze plek was alleen bestemd voor de martelaars die hun leven zouden gebruiken om hun uiteindelijke doel te bespoedigen. Het uitroeien van westerse maatschappij. Ze kregen dan ook in de laatste week voor hun missie de meest uiteenlopende dranken, eten en snuisterijen voorgeschoteld.
Onder het eten zei Mohammed ‘Memet, ik blijf bedenkingen houden.’
‘Over welke bedenkingen heb je nu weer, toch niet weer over die kinderen? Je weet toch wat Hassan heeft verteld? Wanneer we alleen de volwassenen uitroeien zal de rest opgroeien om alles waar wij in geloven en waarde aan hechten te vernietigen. En niet alleen voor ons maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen. Het is net ongedierte Mohammed. Als je de vlieg doodslaat nadat hij zijn eitjes heeft gelegd maar je verbrand die niet tijdens je missie, dan zullen ze zodra ze uitkomen je weer aanvallen tenzij je ze allemaal van deze aardbol wegveegt.’
‘Ik weet het Memet, maar het zijn en blijven kinderen, en kinderen kunnen er niets aan doen dat ze door deze ongelovige haatdragende volwassenen worden opgevoed. Trouwens hoe zit het met de mensen die onze grote god wel aanbidden, maar ervoor gekozen hebben om bij dat stelletje varkens in dat land te leven. Onze missie is toch alleen om de haatzaaiers en de mensen die niet geloven uit te roeien.’ Vroeg Mohammed.
‘Mijn broeder kijk eens waar ze wonen. Ze hebben grote huizen en streven naar macht en geld, ze worden beïnvloed door de westerse maatschappij, staan dagelijks bloot aan de verleidelijke dingen die ze daar in overvloed hebben zoals drank en schaars geklede vrouwen die zich als hoeren gedragen. Ze zijn gehersenspoeld en ze doen net zo hard aan de godslastering mee als al die andere zwijnen, dus als we ze nu niets ondernemen en ze als een kakkerlak platstampen dan zullen straks al onze broeders met hun kinderen net “zo” worden. Zie het als een ernstige ziekte, en als wij er niets tegen doen dan verspreid deze ziekte zich ook binnen onze grensgebieden. Nee Mohammed de volwassenen en kinderen die daar wonen die kunnen niet ontzien worden. Ze hebben zelf die keuze gemaakt en wij zorgen er alleen maar voor dat ze voor onze grootheid gebracht worden, zodat hij zijn oordeel over hun misdaden kan vellen.’
‘En toch weet ik het niet Memet, Ik heb mijn twijfels. Het voelt gewoon niet goed aan.’ Zei Mohammed.
‘Sta op, en loop met me mee.’ Zei Memet kwaad. Ze stonden op en liepen de eetkamer uit om door een lange gang in een andere kamer uit te komen waar een 2 tal televisies stonden. Memet gebaarde Mohammed dat hij moest gaan zitten en hij propte een DVD in de DVD speler en drukte de aanknop van de televisie in.
‘Kijk hier nog maar eens naar, en vertel me dan nog eens dat je twijfels hebt.’ Zei Memet terwijl hij
een tweede televisie aan deed en een andere DVD in de speler stopte.
‘Kijk dat gebeurt er als je dat kleine ongedierte niet uitroeit. Ze worden hoeren die hun lichaam voor geld laten zien aan de wereld.’ Zei Memet toen hij naar de vleselijke dijen van Britney Spears zat te kijken. Op de andere televisie was inmiddels een opgenomen nieuwsuitzending te zien, waar duidelijk te zien was dat er een vergeldingsactie op het Palestijnse volk werd uitgeoefend.
‘Heb je nu nog twijfels broeder?’
Door de televisiebeelden weer te zien die dagelijks gedraaid werden als onderdeel van hun opleiding, begon de haat in Mohammed op te borrelen die vergelijkbaar was met een vulkaan die op ontploffen stond. Mohammed begon te huilen en zei ‘Je hebt gelijk Memet. Er zit spijt in me lichaam dat er twijfel in mijn hoofd ontstaan is. Onze god is groot en ik zal hem dienen zoals ik jaren geleden gezworen heb. Ik zal de martelaar wezen die geëerd word en over geschreven word in de geschiedenisboeken. Waarvan de naam samen met mijn broeders tot in eeuwen herdacht word. Ik zal mijn god waardig zijn.’
Na een aantal dagen was het zover, Mohammed en Memet namen afscheid van elkaar.
‘Tot straks’ Zei Memet tegen Mohammed, waarna er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Ze stapte de bus in die hun naar plaats de van bestemming reed. Mohammed had als opdracht gekregen om de stadsbus van 9:30 midden in het drukke centrum te laten ontploffen. Wat Memet voor opdracht had gekregen wist hij niet omdat er zelfs binnen hun eigen organisatie strikte geheimhouding werd behouden. Het busje stopte om 9:25 voor de bushalte en Mohammed stapte uit waarna hij plaatsnam op het bankje in het bushaltehokje. Het was wel zwaar met 25 kilo aan explosieve om zijn lichaam, maar vanwege de opkomende zenuwen had hij weinig tijd om daarbij stil te staan. De bus kwam aangereden en stopte voor de bushalte. Mohammed stapte in en betaalde chauffeur. Hij liep door en keek de bus door tot aan achterin . Er gierde ineens schuldgevoelens en angst door zijn lichaam. Er zaten allemaal kinderen in de bus. Het zweet brak hem uit en hij stond als verstijfd op de vloer van de bus. Wat moest hij nu doen.
Hij ging naast een jongentje van een jaar of 10 zitten en vroeg.
‘Waar gaan jullie naar toe?’
‘We gaan vandaag met school naar de dierentuin’ Zei het jongetje blij.
Alle leerlessen en alle bekeken films waren als een waas verdwenen. Mohammed wist niet meer wat hem te doen stond. Hij zou kunnen wachten totdat de bus bij de dierentuin was gestopt en alle kinderen eruit had gelaten, maar dan was hij te ver van zijn doel. En wat zou: “Hij” wel niet zeggen als Mohammed verantwoording moest afleggen. En hij moest verklaren waarom hij al die ongelovige kinderen de bus uit had laten gaan. Hij wist dat hij verder van zijn doel was verwijderd dan ooit tevoren.
Hij moest een beslissing nemen en snel. Het moment waarin tot actie moest overgegaan worden kwam steeds dichterbij. Hij nam nog eens alle dingen voor zijn geest die hij in zijn training geleerd had, zelfs zijn laatste gesprek met Memmet zag hij voor ogen. En terwijl zijn doel steeds dichterbij kwam kon Mohammed zijn kop maar niet helder krijgen. De 25 kilo drukte steeds zwaarder op zijn lichaam waardoor ademhalen steeds moeilijker ging. De zweetdruppels liepen langs zijn voorhoofd in straaltjes naar beneden. Hij wist wat Memet zou doen in deze situatie, hij wist ook wat zijn doel was, iets waar hij jarenlang voor getraind had. Maar waarom werd hij dan zo verscheurd door twijfel en schuldgevoelens? En naarmate zijn doel dichterbij kwam was Mohammed steeds dieper in zijn eigen gedachten verzonken.
Hij moest een beslissing nemen.
Mohammed stond op en…..